De 25-jarige vrouwelijke foodie zag er aantrekkelijk uit: slank, atletisch en een mooi , esthetisch gezicht. Ze verzorgde zich goed om haar fraaie lichaam te onderhouden. Ze werd vaak gespot in de sportschool, deed aan hardlopen, volgde yogalessen én was zich uitermate bewust van het belang van gezonde voeding voor haar lichaam. Wat dat laatste betreft: natuurlijk alles biologisch, alles vers dus niets uit pakjes, geen zuivel, brood en vlees, superfoods had ze op voorraad; ze wist waar ze het allemaal kon vinden en in welke producten daadwerkelijk ‘kwaliteit van leven’ zat.
Naarmate de tijd verstreek, maakte ze kennis met steeds meer zogeheten foodies: gelijkgestemden, heel vaak vrouwen, die fysiek ook heel bewust leefden, hun lichaam goed verzorgden en precies wisten wat ze moesten doen om het maximale uit hun vaak prachtige strakke lijven te halen en daardoor ‘optimaal gelukkig’ te zijn…
Het werd eigenlijk steeds leuker om zo met je lichaam, en daardoor automatisch ook geest, bezig te zijn. Ze maakte net als al die andere meiden selfies en postte die op sociale media als Instagram. De foodieswereld bleek een heel eigen wereld, waarin velen elkaar kenden, in de gaten hielden en motiveerden om ook ´de beste versie van zichzelf te tonen´. Ze kreeg volop likes.
Mensen bewonderden haar voor haar schoonheid, discipline en doorzettingsvermogen. Want wat deed ze het goed!
Ze was een voorbeeld voor veel anderen, zoals ook zij haar eigen voorbeelden had. Een populaire Nederlandse schrijfster, die al enkele bestsellers had geschreven, sprak haar met name aan. Haar voorbeeld was een erkend foodblogger met heel veel status, die echt álles wist van gezonde voeding en een gezonde lifestyle. Ze volgde haar op de voet, alles wat ze deed nam ze over. Ze werd haar foodgoeroe, zo zou je kunnen zeggen. Het leven lachte haar toe, alles was perfect, wat kon ze zich meer wensen?
Maar na verloop van tijd werd het allemaal een beetje zwaar. Haar geest begon langzaam te protesteren. Aan de ene kant wilde ze blijven voldoen aan het gezondheids- en schoonheidsideaal, maar aan de andere kant voelde ze dat ze het niet altijd meer zo leuk vond. Ze moest er steeds een beetje harder voor ‘werken’ om deze zeer veel discipline vragende en bijna obsessieve levensstijl vol te houden. Wat was er aan de hand? Waar zat de pijn? En hoe kon ze die verminderen of zelfs helemaal doen verdwijnen? Hoe kon ze tóch gelukkig en fit blijven, zonder dat haar omgeving merkte dat het haar allemaal steeds zwaarder begon te vallen?
Zelf had ze het op het moment dat haar geest begon te protesteren nog helemaal niet in de gaten, maar ongemerkt was ze na verloop van tijd in een competitie beland. Het ging in haar wereldje helemaal niet (meer) om de eigen gezondheid, zo bleek toen ze ‘ontwaakte’. Dat was het nooit gegaan, maar ze was er net als veel anderen heel lang blind voor geweest. Haar wereld draaide niet om welzijn en liefde voor je lichaam, maar om status, ego, prestige en niet te vergeten commercie. Er bleken hele markten achter te zitten.
Optimale gezondheid klonk dan wel leuk en logisch – wie wil dat nu immers niet? – maar die benaming was niet meer dan een truck van het ego geweest.
Het bleek een trots masker waarachter ze zichzelf groter had willen maken ten opzichte van anderen, of in ieder geval niet kleiner. Daarom postten ze al die selfies met hun strakke lichamen. Wie heeft het mooiste lijf? Ze deden het voor de goedkeuring, waardering, bewondering en het respect van anderen. Waarom ze dát dan weer deden? Omdat ze zich daardoor even beter voelden, gelukkiger, en ook completer. Ze wáren ´iemand´ door deze nieuwe ‘tak van sport’.
Maar uiteindelijk bleek het op deze manier streven naar geluk een bodemloze put. Je blijft er immers ingooien zonder blijvend resultaat. Je zoekt iets buiten jezelf en wat je daar vindt is altijd tijdelijk. In het begin denk je na een compliment de hele wereld aan te kunnen, maar je hebt er al snel wéér eentje nodig. En als die uitblijft, ga je gefrustreerd en onzeker op zoek naar een manier om die zo snel mogelijk alsnog te verkrijgen. Het werkt heel verslavend als je gehecht bent aan externe waardering, het nodig hebt voor je eigen geluk.
Uiteindelijk blijkt die hang naar waardering psychische armoede te zijn. Het is gebrek aan gezonde zelfliefde, om maar een woordspeling te gebruiken. Hoe gezond je met al die supervoeding ook dacht en denkt bezig te zijn, uiteindelijk ben je een patiënt. Dat was je al, maar je ego heeft dit door je monomanische passie naar gezonde voeding en de complimenten die je kreeg heel lang weten te camoufleren.
Trap niet in de val van je ego. Het levert je uiteindelijk heel veel pijn op. De vrouw in dit voorbeeld ging uiteindelijk door een diep dal, raakte heel onzeker over zichzelf en depressief, omdat ze dacht dat er iets niet in orde was met haar, ze er niet meer volledig mocht zijn. Ze voelde dat ze de wedstrijd ging verliezen. Er was schaamte en onbegrip omdat ze niet meer gelukkig was, terwijl ze alles in huis dacht te hebben voor een mooi leven: een perfect lichaam en heel veel vrienden en vriendinnen die haar bewonderden.
Als gepassioneerd en inmiddels verslaafde foodie stond ze zichzelf echter niet meer toe om een ´normaal´ leven te kunnen leiden.
Ze ging niet meer uit eten, omdat restaurantvoeding niet goed genoeg meer voor haar was. Sterker, ze vond het schadelijk. Verjaardagen meed ze ook; haar vrienden en vriendinnen schonken immers geen suikervrije drankjes, om over de vette hapjes maar te zwijgen. Gebak op het werk? No way!
Ook had ze zich geïdentificeerd met haar uiterlijk. Ze moest van zichzelf voldoen aan het beeld dat ze zelf en haar omgeving hadden gecreëerd: een bewuste, mooie vrouw die gelukkig was met de liefde voor zichzelf, haar lichaam en gezonde voeding. Doodvermoeiend en onnatuurlijk was het om deze identiteit in stand houden. Het bezorgde haar een paar jaar lang een heel eenzaam, ongelukkig en onecht leven, waarin zij net als iedereen in haar omgeving een rol speelde. Niemand die die rol echt paste, maar vrijwel niemand ook die sterk genoeg was om eruit te stappen. Daarom ging ze maar door, totdat de crisis te diep werd en er geen alternatief meer restte: professionele hulp zoeken en herstellen van de burn-out.
Hoe kun je dit vervelende scenario voorkomen? Om te beginnen: er is natuurlijk helemaal niets mis met gezonde voeding. Je lijf voelt zich daardoor beter en betaalt jouw aandacht terug met een over het algemeen tevreden, fit en goed functionerend lichaam. Maar het is als met alles: sla er niet in door. Word geen slaaf van de voeding, de commerciële voedingshype of van je zogenaamde imago dat je hoog denkt te moeten houden. Je bént niet je imago of lichaam, identificeer je er dan ook niet mee. Eet patat of gebak als je dat een keer lekker vindt, spring eens uit de ban. Misschien voelt het helemaal niet goed als je dit doet, maar ervaar het eens als je in jouw ogen iets ‘ongezonds’ eet. Ga die pijn eens in. Doet het heel veel zeer, voel je je enorm schuldig naar jezelf? Dan neem je het echt té serieus en moet je op gaan passen! Accepteer je jezelf als je iets neemt wat op de ‘verboden’ lijst staat en kun je er nog van genieten? Dan is het gevaar dat je doorslaat bij jou waarschijnlijk minimaal. Maar blijf alert! Het ego is een sluipmoordenaar in heel veel gedaanten. Voor je het weet trap je in zijn val: ben je sportief en eet je gezond vanuit de liefde voor je lichaam en voor je eigen welzijn, of wil je mensen overtuigen dat je mooier en beter bent?
Onthoud altijd: hoe gezond je ook bezig denkt te zijn met al die gezonde producten, de stress die je ontwikkelt als gezonde voeding een obsessie voor je wordt, is veel schadelijker voor je lichaam en geest dan die paar keer dat je uit de ban springt.
Ik wens je smakelijk eten!