Al jarenlang organiseer ik (Fred Louter) elke tweede zondag van de maand ‘Zin in zondag’, een spiritueel filosofisch café in Het Witte Kerkje (zie afbeelding) in Maassluis. Een van onze deelnemers beschreef voor haar studie Culturele Antropologie een bijeenkomst. Inmiddels is zij ook privé een regelmatige en geïnteresseerde deelnemer. Lees hieronder haar beeldende verslag. Spreekt het je aan, neem ook een keer deel aan ‘Zin in zondag’. Kijk bij programma voor meer info.
‘Je bent al compleet’
Door Daniëlle van Etten
‘Vanuit de Gereformeerde Kerk heb ik geleerd om mezelf helemaal weg te cijferen.’ De vrouw met de blauwe ogenschaduw naast mij aan de tafel stopt even met praten, terwijl ze slikt. ‘Sorry, hoor,’ gaat ze verder, ‘na al die jaren doet het me nog zoveel… Nu heb ik dat strenge naar mezelf en anderen losgelaten. Ik kan nu naar een foto met onbekende mensen kijken en denken dat ik van ze hou.´ De anderen mensen aan de tafel knikken. ‘Ja, geen romantische liefde, maar liefde voor de mensen op de wereld,’ beaamt een andere vrouw die iets vooroverbuigt zodat haar boodschap krachtiger overkomt.
Welzijn
De acht deelnemers druppelen de voorkamer van de kleine witte kerk binnen wanneer de wijzers van de klok aan de gespachtelde muur tien uur aangeven. Terwijl een oudere vrouw naast me haar jas ophangt, vertelt ze me dat dit eigenlijk een Protestantse Kerk is, maar dat er volgens haar weten geen diensten meer worden gehouden. In het open keukentje tegenover ons rammelen de kopjes wanneer ze op een dienblad worden gezet door een man die bezig is met het zetten van koffie en thee. Over en weer worden er vragen gesteld over het welzijn en de eventuele afwezigheid van deelnemers. Ik ben in gesprek met de organisator, wanneer er een man met een beslagen bril en een groen regenpak binnenstapt. De man ontdoet zich van zijn natte pak, terwijl de rest van de groep de weersomstandigheden bespreekt tot de organisator aangeeft dat we compleet zijn en het tijd is om te beginnen.
Ontmoeting
Het spirituele café vindt op zondag kwart over tien plaats in een zijkamer van het witte kerkje. De kamer is vol met opgestapelde stoelen, maar in het midden zijn tafels aan elkaar geschoven waar iedereen rondom plaatsneemt. De zon heeft besloten zich toch nog te laten zien vandaag en het licht valt vanuit de grote ramen binnen en beschijnt de houten piano die in de hoek staat. De organisator, die aan het hoofd van de tafel is gaan zitten, wacht totdat de koffie en thee verdeeld is en pakt dan twee belletjes vast die met een zwart touwtje aan elkaar zitten. De deelnemers lijken te weten waar deze voor dienen, want er volgt meteen een stilte. Het enige dat deze stilte doorbreekt zijn de belletjes die twee keer tegen elkaar aan bewogen worden. Tot het laatste geluid van de belletjes uitgedoofd is, houdt de stilte aan en staren de deelnemers voor zich uit zonder elkaar aan te kijken. De organisator laat zijn blik kort op iedereen rusten en opent dan het gesprek door in te gaan op welke rol deze ontmoeting in het leven van de deelnemers speelt. De man die zojuist uit zijn regenpak geklommen is en zijn bril ondertussen heeft drooggemaakt met zijn stoffen zakdoek blijkt voor elke bijeenkomst driekwartier heen en terug te moeten fietsen. De vrouw naast hem legt uit: ´In het dagelijkse leven heb je deze gesprekken niet, m´n familie ziet me al aankomen. Maar hier komen we dichter tot elkaar, alhoewel ik van sommigen de namen niet eens ken. Er is geen oordeel in deze ruimte en zo zouden we meer moeten communiceren in deze wereld.’ Mijn blik valt op haar boeddhistische kralenketting.
Levenskwesties
Vanzelf vervolgt het gesprek zich aan de hand van persoonlijke ervaringen in levenskwesties waar iedereen mee te maken lijkt te hebben: lastige emoties, moeilijke tijden en het gevoel van erbij willen horen. Er wordt naar iedereen geluisterd en tussendoor wordt gelachen, want lachen, zo leer ik, is belangrijk om het leven te verlichten. ‘Het hier en nu is het enige wat er is, dus moet je het geluk niet altijd maar buiten jezelf zoeken maar leren in het moment te kunnen zijn,’ zegt een man in een grijs shirt die bedenkelijk naar de constructie van houten balken kijkt die het plafond vormen. ‘Je bent al compleet,’ vult de organisator hem aan. ‘Als je dat inziet kun je met liefde naar jezelf en anderen kijken!’ Bij het merendeel van de deelnemers volgt er een bemoedigend ja-knikken. Losgeworteld van het geloof vormt zich in dit kleine kamertje een ruimte om met verschillende levensvisies over het alledaagse leven te discussiëren en alhoewel sommige deelnemers aangeven dat ze zich in het ‘normale’ leven soms wat verdwaald voelen tussen mensen, voelt het alsof er hier een bepaalde verbondenheid gecreëerd wordt. Wanneer ik na de bijeenkomst naar buiten loop zie ik hoe de eerste regendruppels vallen op het net opgedroogde regenpak van de man. Hij kijkt omhoog en glimlacht in mijn richting. ‘Het hier en nu hè!’ roept hij na terwijl hij al fietsend uit het zicht verdwijnt.