Een hardlooptrail van 47 kilometer (bijna 5 uur hardlopen) door het mooie Zeeuwse landschap: dat is niet alleen genieten van de prachtige hardloopsport. Je zou een dergelijke lange trainingsduurloop over onverhard en heuvelachtig terrein ook kunnen zien en gebruiken als een spirituele oefening. Maar waar zitten de spirituele elementen dan precies?
Om te beginnen is het bij een dergelijke lange afstand heel belangrijk niet (te veel) bezig te zijn met ‘ergens te willen komen’ (over het algemeen is dat bij hardlopen uiteraard de finish). Je hoeft in spirituele zin immers nooit ergens te komen, je bent er al. Ofwel: probeer in het Hier en Nu te blijven. Het gaat tijdens hardlopen om de stap, niet om de finish, zeker niet tijdens een lange duurloop. Focus en concentreer op het pad voor je, zodat je niet struikelt of valt. Houd ook je looptechniek in de gaten, zodat je zo efficiënt mogelijk loopt. Er komen immers nog vele kilometers aan.
Tijdens het rennen, liepen we (een hardloopvriend en ik) kilometers lang over een vrijwel verlaten strand. We kregen de kans om onze ogen te sluiten, soms tot wel 20 seconden lang. Een bijzondere ervaring: bijna een halve minuut met gesloten ogen rennen. Het biedt de kans om echt naar binnen te gaan, te voelen wat er allemaal in je lichaam gebeurt. Wat voel ik, wat merk ik op? Mijn ademhaling, het kloppen van mijn hart, hoe voelen mijn benen, hoe voelt mijn bovenlichaam, wat zijn mijn gedachten als die er al zijn?
Er waren momenten van volledige stilte. Soms liepen we wel 15 tot 30 minuten zwijgend naast of achter elkaar. Wetend dat het goed was. We hoefden niets te zeggen, voelden ons niet ongemakkelijk bij de stilte. Het gaf ons bijvoorbeeld de kans om onze zintuigen maximaal aan te zetten: het luisteren naar vogels, het kijken naar reeën, bomen en opkomende lentebloemen, het verbazen over ontzagwekkende en metershoge zandduinen, het waarnemen van de geur van de omgeving. De stilte werd soms afgewisseld met mooie gesprekken over bijvoorbeeld de uitdagingen die het leven ons soms biedt en hoe daarmee om te gaan.
Gedurende de vijf uur die we liepen werd er geen enkele keer geklaagd. Er was nooit een moment van weerstand. Niet over de zwaarte van het parcours, niet als we even afweken van de route en weer terug moesten lopen, niet over de warmte die ons plotseling overviel, niet over de waterpartijen en bagger waar we soms doorheen moesten waden en glibberen, niet over onze toenemende vermoeidheid. Nooit was er een moment van afkeuring van ‘dit moment’, van ‘dat wat zich aandiende’. Het maakte ons ondanks de vermoeidheid op een bepaald moment ook niet meer uit of we nu moesten dalen of klimmen. Er was vijf uur lang volledige acceptatie van het huidige moment.
Kortom, zo’n ultrarun is veel meer dan een beetje door bossen, duinen en over het strand hobbelen, zoals mijn loopmaatje dit vaak noemt … Probeer daarom een hardlooptraining (ze hoeven natuurlijk niet altijd zo lang te zijn) gerust ook eens te gebruiken als een spirituele bewustzijnsoefening, waar je ook in het dagelijks leven veel profijt van kan hebben.