Recent ontmoette ik een vrouw die mij vertelde dat het voor haar door bepaalde omstandigheden niet het geschikte moment was om in het Nu te zijn. Dat zou haar te veel pijn bezorgen.
Het ironische is natuurlijk dat deze vrouw (meer) pijn lijdt juist doordát ze niet in het Nu kan zijn. Haar sterke ego en haar dichte pijnlichaam maken haar weliswaar graag wijs dat de verlossing voor haar pijn in de toekomst ligt, maar die vind je toch echt altijd en uitsluitend in het Nu.
Zolang de vrouw dénkt dat ze haar ego en pijn ís, ofwel hiermee geïdentificeerd is, zal ze lijden. Tót het moment komt dat de pijn te heftig wordt, ze zich overgeeft en en alleen nog maar in het Nu kán en wíl zijn. De schil van het ego breekt dan open, zodat haar ware Zelf naar buiten kan gaan schijnen.
Deze vrouw kan je betitelen als een wachter. Een wachter is iemand die wacht tot de tijd rijp is om gelukkig te zijn, om in actie te komen, om in het Nu te zijn, om innerlijke vrede te bereiken. Straks. Daar. Het punt is natuurlijk: dat moment komt nooit. Waarom niet? Omdat het huidige moment het enige is dat je ooit in je leven zal hebben.
De deur naar innerlijke vrede is vrede met het huidige moment.