Om maar met de deur in huis te vallen: ben jij wel eens vreemdgegaan? Ik zelf? Ja. Voel ik mij daar schuldig over? Niet echt, maar ik ben er ook niet trots op. Eén ding weet ik wel: het zal mij nu niet meer overkomen, omdat ik mij realiseer waar die ‘behoefte’ destijds vandaan kwam én omdat ik nu relaties aanknoop waarin álle gevoelens bespreekbaar zijn, dus ook de gevoelens voor anderen. Het mag echter worden aangenomen dat veel mensen, zowel mannen als vrouwen, nog altijd wél vreemdgaan. Hoeveel dit er exact zijn, doet nu even niet ter zake.
Wat is dat toch in ons? Waarom voelen we ons zo aangetrokken tot die ander buiten onze eigen relatie? Waarom nemen we het risico dat we betrapt worden, met alle vaak dramatische consequenties tot gevolg? Waarom doen we onze partner zo’n pijn, zelfs als die (nog) van niets weet? Waarom doet het zo´n pijn bij de bedrogene als het uitkomt en leidt het vrijwel altijd tot een relatiebreuk? En: is dat laatste echt nodig of kan het ook – vanuit kracht en niet vanuit zwakte! – voorkomen worden?
Pijnlichaam
Vreemdgaan komt voort uit een geactiveerd pijnlichaam. Je mist iets, voelt je niet compleet. Je bent niet aanwezig in het Nu (dat doet pijn), accepteert je eigen levenssituatie niet, neemt er geen verantwoordelijkheid voor en verlangt daarom naar iets anders. Je zoekt iets buiten jezelf en je eigen relatie. Vreemdgaan, beter gezegd het heimelijke ervan, komt doordat je je identificeert met je pijnlichaam, met het ego. Je bevindt je in een slachtofferrol, omdat je vindt dat je geen recht hebt op de gevoelens die er zijn. Daarom worden ze geheim gehouden en vervolgen stiekem uitgeleefd in plaats van gedeeld met de partner. Waarom je deze gevoelens niet met je eigen partner deelt? Je denkt vast dat het onmogelijk is om over je eigen gevoelens te praten (wat erop duidt dat je er niet volledig mag zijn), vermoedt dat je op een muur van onbegrip zal stuiten en wilt de ander waarschijnlijk geen pijn doen. Begrijpelijke argumenten, maar onverstandig. Vreemdgaan komt namelijk vrijwel altijd uit.
Toekomst
Dat het uitkomt betekent overigens niet dat een relatie per definitie geen toekomst meer heeft. Als jullie met elkaar verder willen vanuit liefde (een andere motivatie kan ik zo snel even niet bedenken …), doe dit dan wel altijd vanuit kracht. Zie in dat jullie het allebei niet persoonlijk bedoelen, hebben bedoeld en/of opvatten. Kijk met compassie naar elkaar, zelfs als je bedrogen bent door je man of vrouw. Dát is de eerste stap naar herstel. Zoek naar het waarom, zonder het persoonlijk te maken. Praat met elkaar, eventueel met professionele ondersteuning. Waaróm ging je vreemd? Wat miste je, waar zat de pijn? Als je voelt dat je zelf niet meer genoeg kon of kan geven aan de vreemdganger, beken het zonder jezelf te veroordelen. Zoek uit hoe dít dan komt. Is het nog op te lossen of heeft het Leven al bepaald dat jullie beiden een nieuw pad in moeten slaan? Is dat laatste het geval, dan is dat ook prima. In dat geval hebben jullie niet gefaald. Soms heeft het Leven andere plannen met ons, daar gaan wij niet over.
Slachtofferrol
Let op: vreemdgaan zegt niets over de partner die bedrogen wordt. Het is heel belangrijk dat je je dat realiseert wanneer je erachter komt dat jouw partner een slippertje heeft gemaakt of er wellicht zelfs langere tijd nóg een relatie op nahield. Je hoeft je daarom niet of amper gekwetst te voelen (al blijft het natuurlijk wel pijnlijk, het vertrouwen wordt ernstig geschonden). Vreemdgaan is écht het probleem van de vreemdganger en niet van jou! Laat je daarom niets wijsmaken door je ego, ga niet mee in de slachtofferrol die onze egoïsche zelf voor ons heeft bedacht. Bespaar jezelf te veel pijn en lijden van het bedrogen voelen en zeker ook van het idee dat jij zélf gefaald hebt. Jouw partner heeft jou niet bedrogen; hij of zij heeft zichzelf bedrogen, dat weet hij of zij zelf het beste.
Gesprek
Als de gedachte je bekruipt dat je tóch gefaald hebt, bijvoorbeeld doordat je vindt dat je niet genoeg tegemoet hebt kunnen komen aan de wensen en verlangens van je partner, besef dan dat de reactie van je partner hierop had moeten zijn om met je in gesprek te gaan, niet om vreemd te gaan. Ook zou het kunnen dat je jezelf verwijt dat je partner zich door jouw ‘gesloten houding’ niet vrij genoeg heeft gevoeld om zijn gevoelens met jou te delen. Dat zou natuurlijk kunnen. Neem er in dat geval verantwoordelijkheid voor ook weer zónder jezelf te veroordelen en probeer dit de volgende keer te voorkomen. In dat geval is het een goed leermoment voor je geweest, waar je nu dankbaar voor mag zijn.
Lichtheid
Het mooiste is om toe te groeien naar een relatie waarin je alles met elkaar mag en durft te delen, dus ook je gevoelens voor anderen. In een veilige, open en liefdevolle relatie hóéven partners immers niet vreemd te gaan. Je beschouwt elkaar dan niet als elkaars bezit, maar als een liefhebbend en geliefd wezen dat je kunt gebruiken om te groeien. Je vat de interesse van je partner voor andere mensen dan niet persoonlijk op, omdat je weet dat dit niets over jou zegt. Je zal zien hoe licht jullie relatie wordt en hoe dankbaar je wordt dat je onderdeel van een dergelijke relatie mag zijn. Door de ruimte die je elkaar fysiek, maar met name mentaal geeft, verdwijnt tevens de drang om altijd maar te zoeken naar iets buiten jezelf en je eigen relatie. Wat een rust zal dát geven …